فارسی
دستگاه‌های گلوکومتر الکتروشیمیایی امروزه اغلب از سیستم‌های سه الکترودی استفاده می‌کنند. این سه الکترود به شکل سه نوار رسانا از جنس‌های مختلف (جوهرهای کربن، طلا و غیره) روی نوار تست چاپ می‌شوند. در یک انتهای این الکترودها آنزیم و دیگر مواد واکنش‌گر قرار می‌گیرد و یک سل الکتروشیمیایی تشکیل می‌دهد. اینجاست که واکنش آنزیمی رخ می‌دهد و انتقال الکترون بین آنزیم و الکترود انجام می‌شود. از این به بعد، فقط با یک فرایند الکتریکی سر و کار داریم که از این سه الکترود (کار، مرجع و کمکی) شروع می‌شود و تا اعلامِ دیجیتالیِ نتیجه‌ی قند خون توسط گلوکومتر ادامه می‌یابد. طی واکنش آنزیمی، الکترون‌ها با الکترود کار مبادله می‌شوند و جریان الکتریکی ایجاد می‌کنند. الکترود کار به امپلیفایر جریان به ولتاژ متصل است. الکترود مرجع ولتاژ ثابتی نسبت به الکترود کار دارد. مقدار این ولتاژ به قدری است که واکنش ردوکس مورد نظر پیش رانده شود. الکترود کمکی نیز به الکترود کار جریان اعمال می‌کند. یک ولتاژ مرجع دقیق به الکترود مرجع اعمال می‌شود (Vref) و ولتاژ بایاس (Vbias) نیز به به امپلیفایر اعمال می‌شود. به این ترتیب اختلاف پتانسیل بین الکترودهای کار و مرجع همواره ثابت می‌ماند. این اختلاف پتانسیل همان محرکی است که باعث جریان الکتریکیِ خروجی نوار تست می‌شود. شدتِ این جریانِ خروجی از نوار تست برای محاسبه‌ی تعداد الکترون‌های تولید شده (یا مبادله شده بین آنزیم و الکترود) و لذا غلظت واکنشگرِ اختصاصی (گلوکز) استفاده می‌شود. شدت جریان توسط آمپلیفایر ترانس امپدانس (کانورتور جریان به ولتاژ) با استفاده از کانورتور آنالوگ به دیجیتال (ADC) اندازه گیری می‌شود. خروجی امپلیفایر ترانس امپدانس به شکل نوسانِ ولتاژ به عنوانِ تابعی از تغییر غلظت گلوکز دیده می‌شود.
